به گزارش سایت پیشکسوتان پرسپولیس ، ۹ سال پیش از این بود که سرطلایی فوتبال ایران، همایون‌خان بهزادی، در دوم بهمن‌ماه سال ۱۳۹۴، از تمام دردهایی که نه فقط بر جانش که بر قلب و روحش سنگینی می‌کرد رها شد و پرواز کرد.
هنوز رفتن کاپیتان ابدی سرخ‌ها، هادی نوروزی، هضم نشده بود که کمتر از ۴ ماه بعد از آن، داغ دیگری بر دل پرسپولیس و فوتبال ایران نشست تا یکی از نخستین کاپیتان‌های تاریخ باشگاه نیز ما را تنها بگذارد.
در یکی از آخرین مصاحبه‌هایش گفته بود: «امیدوارم همین روندی که بچه‌ها پیش گرفته‌اند دنبال کنند و بتوانند با رسیدن به قهرمانی دل طرفداران را شاد کنند.»
همان سالی که رنسانس پرسپولیس آغاز شده بود و ای کاش بود و قهرمانی‌های پی‌در‌پی تیمش در این ۹ سال را به نظاره می‌نشست.
بزرگمردی بود که با هیچ فرمولی نمی‌توان او را خارج از هسته مرکزی تشکیل دهنده پرسپولیس بزرگ و جان گرفتن این حماسه پرشور در فوتبال ایران و آسیا، قرار داد.
براساس توانمندی‌ها و فداکاری‌هایش برای فوتبال، تیم ملی، پرسپولیس و در کل مردمش استحقاق بهترین‌ها را داشت و در طی سال‌های طولانی از آن محروم و فوتبال ایران نیز از او محروم ماند.
این که چه بود و چه شد حکایتی طولانی است که در این مجال فرصت بیانش نیست ولی حس عاشقانه میلیون‌ها هوادار پرسپولیس نسبت به او که همین‌طور نسل به نسل منتقل می‌شود شاید بهترین گواه از جایگاه این مرد بلندآوازه است. مردی که بسیاری اوقات قربانی نام بزرگش شد. او فقط پیشکسوت، اسطوره یا بزرگ پرسپولیس نبود. این کلمات، بار معنایی لازم برای بیان جایگاه بعضی از این شخصیت‌ها را بیان نمی‌کنند شاید بهتر باشد که بگوییم او بخشی از روح فوتبال ایران و پرسپولیس است.
یادش گرامی باد.
شما هم می توانید در مورد این خبر نظر بدهید