به گزارش سایت پیشکسوتان پرسپولیس ، پرسپولیس در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ شمسی با سیلی از حملات و گل‌های سریع، رقبایش را از پا درمی‌آورد. تیم‌های حریف وقتی در همان ربع اول دو یا سه گل دریافت می‌کردند، پیش از پایان نیمه اول تسلیم می‌شدند. این برتری روانی، موتور محرک اصلی سرخ‌ها در فتح جام‌ها بود.
حتی در دهه ۹۰ که پرسپولیس با برانکو و یحیی ۵ قهرمانی متوالی لیگ را جشن گرفت، باز هم قدرت نام پرسپولیس و ترس از «هواداران و اعتبار» این باشگاه نقش تعیین‌کننده‌ای داشت. همان‌طور که خود مربیان هم بارها تأکید کردند، بزرگی اسم پرسپولیس تیم را در مسیر بردهای سخت و حداقلی نگه می‌داشت.
اما امروز؟
پرسپولیس در ۵ بازی لیگ فقط ۴ گل زده، سه بار دروازه‌اش باز شده و چهار مساوی کسل‌کننده به‌جا گذاشته است. مهم‌تر از همه اینکه تنها دو بار در نیمه اول موفق به گلزنی شده؛ آن هم در دقایق پایانی نیمه و فقط توسط علی علیپور مقابل سپاهان و فولاد.
تیم‌ها وقتی ۲۰ دقیقه نخست برابر پرسپولیس را بدون گل پشت سر می‌گذارند، دیگر از «ترس بزرگ» خبری نیست. آنها باور می‌کنند که می‌توانند پرسپولیس را متوقف کنند یا حتی شکست بدهند. درست همین‌جاست که مهم‌ترین ابزار تاریخی سرخ‌ها یعنی «گل زودهنگام» و «قدرت روانی» از دست رفته و تیم در نیمه دوم سردرگم می‌شود.
پرسپولیس امروز بیش از هر زمان دیگری نیاز دارد تا دوباره به همان DNA قدیمی برگردد؛ تیمی که با گل اول در همان دقایق ابتدایی، همه‌چیز را برای رقیب تمام می‌کرد.
شما هم می توانید در مورد این خبر نظر بدهید